แรงบันดาลใจ หรือ ลอกเลียนแบบ เส้นบางๆของวงการเพลงไทย

ขอย้อนกลับไปในอดีตเพลงไทยตั้งแต่ยุคไดโนเสาร์เคี้ยวหมาก ถึงประเด็นการก็อปปี้เพลง ซึ่งเรื่องนี้มีข้อพิพาทกันมานานนน น.หนูล้านตัว

บางวงแอบคล้าย บางวงเหมือนทั้งดุ้น อันนี้พูดตรงๆเลยมันก็ยากที่เราจะไปตัดสินแบบฟันธง เพราะeffect ที่ตามมาคงไม่ธรรมดา เพราะศิลปินคนไหนจะออกมายอมรับละว่า “เห้ยผมก็อปปี้มาเว้ยทั้งดุ้นเลยด้วย!!” ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะใช้คำว่า reference หรือไม่ก็ปล่อยเงียบไปแบบไฟไหม้ฟาง ซึ่งมันก็ไม่ผิด(ซะทีเดียว)นะครับ ต้องบอกก่อนว่าการหาแรงบันดาลใจเป็นกระบวนการเรียนรู้เพื่อการกระตุ้นให้คนเราเริ่มหยิบจับคิดทดลองแล้วสร้างงานออกมา และยิ่งกับบ้านเราเอง ก็ไม่ใช่ประเทศผู้ให้กำเนิดดนตรีพวกนี้ การที่เราจะไปหยิบยกหรือมองเพลงจากฝรั่งมานั้น ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก กรณีถ้าก็อปคนในชาติด้วยกันมันก็จะเป็นอีกแบบที่อาจจะหนักกว่าพูดเลยแต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีผลเพราะก็มีเคสตัวอย่างที่เกิดขึ้นมาแล้ว ซึ่งอันที่จริงมันก็มีเส้นของความพอดี ซึ่งถ้าเราหยิบมาทั้งดุ้นแบบ กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบบางเพลงบางวง ผมก็เชื่อแหล่ะคนฟังเขาตัดสินไปแล้วและคนที่รู้ตัวดีสุดก็คือศิลปินเพลงเองนั่นแหละครับ

ซึ่งคำว่าแรงบันดาลใจ หรือก็อปปี้ มันก็มีหลายนัยยะ แต่ชุดความจริงมันก็มีเพียงหนึ่งเดียว ไม่ว่าจะในงานเพลงศิลปะงานออกแบบทุกสิ่งอย่างในโลก ซึ่งผู้เขียนอยากยิบยกนำแนวคิดที่สอดคล้องอันนี้มาให้อิงจากบทความของ  Designschool.canva

‘ฟองเบียร์’ นักแต่งเพลงชื่อดังและผู้บริหารค่าย We Records ในเครือ GMM เผยว่า เพลงเหมือน! หรือ เพลงก็อป มันมีมาช้านานมากในบ้านเรา (เสริมจากผู้เขียนหน่อยถ้าใครเคยดูหนังเรื่อง เก๋าเก๋า หรืออีกชื่อ The Possible  เราจะได้เห็นพระเอกหรือพี่โจ้อี้ พยายามแสดงความสามารถในการแปลงเพลงแบบฟังปุ๊ปเปลี่ยนเนื้อเป็นเพลงของเราเลย ซึ่งสมัยก่อนมันเป็นแบบนั้นจริงๆ แต่เพราะด้วยสื่อที่ยังไม่แพร่หลายหรือเพราะทัศนคติของคนในยุคนั้น จึงไม่ค่อยได้สนใจกระแสตรงนี้)

ต่อจากที่คุณฟองเบียร์กล่าว “ผมว่าวงการเพลงไทย นักแต่งเพลง ไม่ว่าจะสมัยไหน มันก็มีทั้งคนที่แต่งเป็นและแต่งไม่เป็น แล้วที่สำคัญคนที่ทำเหมือนเป็นแต่แต่งเพลงไม่เป็นก็มี และอะไรคือสาเหตุที่ทำให้คนที่เหมือนแต่งเพลงเป็นแต่ไม่เป็น? เราต้องย้อนถามกลับไปที่ คุณ ฟองเบียร์

ในบ้านเรามีนักแต่งเพลงที่เอาเพลงที่มาจากการที่คนฟังถูกปิดหูปิดตา มาเรียบเรียงใส่เนื้อร้องทำนองใหม่ แล้วใส่ เครดิตตัวเองซึ่งลักษณะนี้มีเยอะมากแต่ขอไม่เจาะจง (ในฐานะผู้เขียนเรียกคำนี้ว่าตีกิน หรือการเอาง่ายเข้าว่าละกันครับ)

อย่างที่บอกว่าเรื่องข้อพิพาทนี้มีศิลปินบ้านเราอย่างมากมายที่โดนข้อพิพาทนี้ และถ้าเอาแบบล่าสุดขนาดเพลง ลูกทุ่งเพลงใหม่ ยอดวิวหลักสิบล้าน อย่าง “สืบพันธุ์” ชองบุ๊ค ศุภกาญจน์ ที่โดนกระแสว่าลอกเพลง “Numb” จาก LinkinPark ซึ่งเป็นหัวข้อที่ดุเดือดมากใน Youtube หรือโลกโซเชี่ยลต่างๆ

ซึ่ง นุ้ก พงพ์พัฒน์ ภูกุล มือกีตาร์วง The Skipper ได้โพสต์เพลงนี้ในกลุ่มแฟนเพจของ Linkin Park เรียกว่าให้ทุกคนมาช่วยตรวจสอบว่า เพลง “สืบพันธ์ุ” นั้นเหมือนกับ “Numb” ขนาดไหน แถมแสดงความเห็นแบบไม่พอใจถึงผลงานเพลง “สืบพันธ์ุ” ที่เจ้าตัวนั้นเพิกเฉยจากคำเตือน

ซึ่งกรณีนี้เป็นประเด็นร้อนแรงและผู้เขียนจะนำความคืบหน้าของประเด็นนี้นำกลับมาสาวต่ออย่างแน่นอน

ทิ้งท้ายอีกนิด ในข้อคิดเห็นของผู้เขียนทั้งงานเพลงหรือศิลปะงานออกแบบทุกแขนงนั้นมีประวัติศาสตร์ที่ยาวนานมานับร้อยปี จนทุกวันนี้มันแทบจะหาคำว่าอะไรใหม่ๆได้ยากยิ่ง (แต่ก็ไม่ใช่ว่าทำไม่ได้เพราะการปรับเปลี่ยนให้เกิดความเฉพาะก็คืองานศิลปอยู่แล้ว) ทุกอย่างถูกสร้างขึ้นมาจากสารตั้งต้นที่มีมาแต่เดิม การที่ศิลปินทำเพลงซักเพลงไปตรงกับอีกเพลงนึงด้วยความบังเอิญเชื่อว่าเป็นไปได้ มันอาจจะเกิดจากความคุ้นชินทำนองบางอย่างที่เราก็ลืมไปว่าเคยฟังแล้วนำมาใช้ซึ่งมันก็จะเกิดข้อผิดพลาดอะไรแบบนี้ได้ ทางที่ดีที่สุดคือการที่เราจะสร้างสรรค์ผลงานซักผลงาน สมัยนี้เราจำเป็นต้องมีองค์ความรู้ทางด้านดนตรี(หรือความเฉพาะทาง)ที่กว้างขวางและลึกซึ้ง และควรผ่านการตรวจสอบอย่างถี่ถ้วนจากหลายฝ่ายก่อนปล่อยออกมา  เพื่อป้องกันคำครหาซึ่งมันจะเป็นตราบาปไปจนตาย

และเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า คนฟังจะเป็นผู้ตัดสินและคนที่รู้แก่ใจไม่มีใครนอกจากเจ้าของผลงานนั้นเอง

ที่มาข้อมูลจากคุณฟองเบียร์

FB Fanpage : https://www.facebook.com/omufreemusicvideo/
Line : omumusic
Website : https://www.omumusic.net
Application ios : https://apple.co/2l5hhJu
Application Android : https://bit.ly/2l6lFrF